پریشب رئیس جمهور راجع مذاکرات وین سخن گفت. به جای توضیح فنی و حقوقی راجع قضیه، فهرست سخنرانی هایش را به رخ ملت کشید که در هفتصد و هفتاد روز قبل فلان سخن را گفته و در هفتصد و ده روز قبل بهمان سخن را و در هفتصد و... . خیلی تاسف خوردم از این دست های خالی.
در کلام رئیس محترم جمهور نام مقام معظم رهبری پرتکرار بود نمی دانم قصد روحانی از این همه تکرار چه بود ولی بوی زننده نوعی تحمیل مشام را آزار می داد.
آقای روحانی اگر افتخاری برای ملت ما آفریده اند چرا باید این همه خود را پشت سر ابهت و جایگاه رهبری پنهان کند. و اگر به راستی این قرارداد امنیت ما را نشانه نگرفته است چرا فارغ از هیاهوی رسانه ها و حمله به مننتقدان امتیاز این فرجام را بیان نمی کند.
آیا به راستی تحریم ها برداشته می شود؟
آیا اقرار حریف غدار به حق غنی سازی در کنار برچیدن ساختار غنی سازی به مدت ده سال و گرفتن دقیق ترین آمارهای امنیتی که خود زمینه ساز یک جنگ خواهد بود ارزش گفتن دارد؟!
کاش مردی از خویش برون آید و کاری بکند...
بسیاری از دولتمردانی امید اظهار نظر صریح از آنها می رفت مشغول محاسبات هستند. مجلس هم به لطف هیئت رئیسه به تعطیلات رفته است. تا فرجام کشور را به برجام بسپارد.
شاید اکنون وقت آن باشد که یک مقام عالی رتبه حرف آخر را بزند و آینده کشور و انقلاب را نجات دهد و گرنه امید بستن به شگردهای زرگرانه دموکرات ها و جمهوری خواهان ما را به جایی نمی رساند.
